U vreme kada privatni govor prodire na scenu preko glumaca koji nemaju scenskih kvaliteta, pa se bore za opstanak drugim stranama svog talenta, progla�avaju�i svoju verbalnu nesceni�nost za novi kvalitet, scenske osobine Ple�inog govora su dokaz da se mo�e pomiriti besprekorna dikcija i �istota jezika sa modernim gluma�kim izrazom.
Svojim scenskim jezikom, pomalo reskim u svojoj �istoti, Ple�a kao da vaja nekakvu slikarsku markantnu arabesku scenskog smisla. Svedena na apstraktno, ona ima slikarske vrednosti kler-obskira. On zna da slika tamnim i svetlim bojama, tako da svetlo odgovara onom �to je smisao scenskog dela, a da u senkama ostavlja sporedne pasa�e prelaznog karaktera koji su golo fabuliranje. U istim razmerama nadiru tople i hladne boje njegove gluma�ke igre. I kao na nekoj �ardenovoj slici gde se sa gotovo matemati�kom precizno��u smenjuju topli i hladni tonovi, kod njega se smenjuje hladna misaonost jednog odlomka sa iznenadnom toplom provalom emocija �to tutnji iz njegovog glasa, da bi se isto tako naglo ugasila kao �to se i rasplamsala u hladno�i njegovih re�i. Tirade ovoga glumca su mala igra sa sentimentalnim koje se sa�uvalo kao nasle�e vekova u svakom gledaocu. Taman zapreti sentimentalnost, a gotovo cini�na hladno�a glum�eva ve� je prenula publiku iz galantnog sentimenta kojim se Ple�a poigrao.
I kao �to �ardenove slike ostavljaju utisak nekakve tvrde konstrukcije, koja je estetika za sebe, ovaj Ple�in gluma�ki geometrizam ima svoju posebnu esteti�nost. Jovan �irilov

Mislim da je od prvih dana, a gledao sam sve �to je on igrao, Branko unosio u svoj stav prema glumi ne�to �to nije naro�ito popularno bilo u glumi�tu na�em, beogradskom i srpskom, tj. jedan militantno opredeljeni intelektualni i racionalni stav prema tuma�enju uloga. (...) Branko Ple�a, kao mlad glumac, opredelio se za to da razume lik, da razume svaku re�enicu koju ka�e, da promisli o njoj pre nego �to je oseti, pre nego �to je emotivno �ar�ira, i to se osetilo kao potpuna novina, i to dragocena novina u pozori�nom izrazu Jugoslovenskog dramskog. Dakle, to je bila osobina koju je on uveo. Druga, koju bih pomenuo pored �itavog niza ostalih vrednih kvaliteta koje ovaj nesumnjivo jedan od najboljih glumaca koje je Beograd ikad imao, pokazuje - ali to mi sad pada na pamet - njegov je odnos prema scenskom govoru, prema replici. Naro�ito u Ivanu Karamazovu, u njegovom �uvenom monologu koji je izgovorio zaista briljantno, Branko se odnosi prema jeziku kao prema instrumentu, kao prema ne�emu �to gotovo nije njegovo ve� ne�emu �to on upotrebljava kao objekat, kao entitet koji se nalazi izvan njega. Slobodan Seleni�

Branko Ple�a dobio je tri Sterijine nagrade za glumu:
1957. Franjo Puceljski, Na kraju puta Marijana Matkovi�a, Jugoslovensko dramsko pozori�te, Beograd
1967. Bora, Razvojni put Bore �najdera Aleksandra Popovi�a, Atelje 212, Beograd
1999. �pigelberg, Karolina Nojber Neboj�e Rom�evi�a, Grad teatar Budva